Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

Δείξε μου τον τρόπο

"Ποιος να 'ναι ο λόγος που ένας θαρραλέος να κλαίει τόσο πολύ ποια να ' ναι η αιτία που αντί να λες αστεία ξεσπάς παντού μ' οργή" ξεκινάει ένα πολύ όμορφο τραγούδι που παίζει τη στιγμή που αραδιάζω λέξεις βγαλμένες από τους λαβυρίνθους του μυαλού μου...Του μυαλού μου;;;;;; Μήπως είναι της καρδιάς μου; Καθισμένος μπροστά από μια οθόνη και το ρολόι να δείχνει μισή ώρα μετά τις δύο. Δεν έχω όρεξη να γράψω και όμως νιώθω μια έντονη επιθυμία να γράψω λες και θα κερδίσω κάτι αν το κάνω,σαν παιδί που του τάζουν καραμέλα αν καθήσει φρόνιμος. Όμως εγώ δεν θέλω να καθήσω φρόνιμος,θέλω να βγω στην άγρια νύχτα,να γίνω ένα με αυτήν και να κοιμηθώ στην αγκαλιά της. Ίσως να χρειαστεί και να κλάψω αλλά ποιον πειράζει; Η νύχτα πάντα παρηγορεί τα παιδιά της,παιδιά που της κράτησαν παρέα με μάτια ανοίχτα,παιδιά που έζησαν για την επόμενη νύχτα και αν ποτε παραπονέθηκαν για την μοίρα τους δεν φταίνε εκείνα....Παιδιά είναι...

"Στο λαβύρινθο αυτό στον άλλο εαυτό τον κρυφό είχα εσένα οδηγό..."

Όλοι έχουμε έναν εαυτό κρυφό κάπου εκεί μέσα. Είναι φορές που θυμώνω με εκείνον,γιατί κακά τα ψέμματα ποιός έχει το πάνω χέρι; Ανύμπορος να συνέχισω ένα κείμενο που ποτέ δεν ήθελα να γράψω,αλλά ποιος δημιουργός μπορεί να πει όχι στην μούσα του; Ποιός μπορεί να πει όχι σε κάτι που το έχει πιο πάνω από τον ίδιο του τον εαυτό; Σε κάτι που δεν θέλει να χάσει μ ακαι ποτέ να πλήγωσει. Το πρώτο είναι εύκολο,όμως το δεύτερο δεν μπορεί κανείς να το εγγυηθεί. Γιατί τι μπορεί ν ακάνεις κάποιος που θέλει να είναι με κάποιον αλλά δεν τον αφήνει ο ίδιος του ο εαυτός. μήπως τα παιδιά της νύχτας είναι καταδικάσμενα να ζήσουν μέσα σε μία έρημο ενώ ταυτόχρονα γύρω τους απλώνεται ένας ωκαιάνος συναισθημάτων και αισθημάτων;

"Πόσο ακόμα θα μπορώ πόσο ακόμα θα αντέχω δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω."

Ποιός είπε οτι είναι εύκολο να ζήσουμε μαζί με άλλους; Ποιός είπε οτι είναι εύκολο να ζήσουμε χωρίς αυτούς; Ίσως όμως και κάποιος να μπορεί... Η καρδιά του αντέχει όμως; Και αν αντέχει συνέχιζει να λέγεται άνθρωπός; Συνεχίζει να είναι άνθρωπος; Ποιός το ξέρει και αυτό; Η νύχτα δεν έχει απαντήσεις σε αυτά,η νύχτα κρύβει δαίμονες που τρέφονται στον πόνο,στα δάκρυα...

"Εγώ μαζί με το εγώ μου στο φιλί της ζωής φοιτητής μιας στιγμής στην αληθεία μου εδώ ταξιδεύω το εγώ μου πηδώ στο κενό μου μην φεύγεις ζωή μου κρυφή μου πληγή ταξιδεύω το εγώ μου στο φιλί της ζωής φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εγώ ταξιδεύω το εγώ μου πηδώ στο κενό μου μισή μου ζωή τεχνητή αναπνοή..."

03:10 και η γαμημένη coca cola μόλις τελείωσε.... Δεν βαριέσαι όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν και τότε έρχεται η στιγμή που βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τους χειρότερους σου εφιάλτες. Ποιοί είναι αυτοί; Ποιός ξέρει... Αυτό είναι δουλειά της νύχτας...και των παιδιών της. Καλό βράδυ σε όλους και καλή συνέχεια. Κουράγιο σε όσους έχουν να αντιμετωπίσουν την συνέχεια και καλή λευτεριά στους φυλακισμένους...

Σημ: Αναδημοσίευση από το παλιό μου blog στις 4 Απριλίου 2010